Over de beklimming van de legendarische route Comici Dimai op Cima Grande van de Drei Zinnen in de Italiaanse Dolomieten. Door een piepklein berichtje in Hoogtelijn en via een nog kleiner QR code-tje zat ik meteen in deze film. Ik bekeek hem meerdere malen, uit heimwee naar de bergen en met name de Dolomieten. Ik zag de dreigende noordwanden van de Drei Zinnen eens van heel dichtbij, vanaf de top van de Paternkofel. Maar ook, deze film is zo anders, lekker snel geknipt en met veel humor en dan dat lekkere Vlaamse taaltje. Een idee was geboren: díe mannen moeten we hebben! Maar ja, hoe die te vinden. Een mailtje naar de KBF, Belgische bergsport Vereniging, of de klimmers Tom en Wouter daar bekend waren bood uitkomst. Jawél dus en er werd contact gelegd.

In het bergsportcafé van Mountain Network verzamelde zich een met het bergsportvirus besmet publiekje. Zoals het hoort begon de presentatie een kwartier te laat, iedereen was druk met:

‘Héé, hoe is het met jou, nog iets geklommen en wat jij ga jij doen dit jaar’.

Na een korte introductie van V (Tom) en een heerlijk eenvoudig filmpje over de Dolomieten, de route en hoe zij aan de klimsport verslingerd waren geraakt (door hun vaders) van Woody (Wouter) begon de film Amici di Comici. En blij verrast, deze versie was toch nog iets anders dan de Youtube versie die ik inmiddels nu al vijf keer had gezien (en dus ook zonder reclame, Pfffff) en begint meteen goed:

‘Ge wilt nie dood, ge wilt juist léve!’

Wij, van Rivierenland, wij komen dikwijls in België, daar zijn onze meest dichtbije doelen te vinden, de klimrotsen. Persoonlijk, ik hou van dat land - zo dichtbij en toch zo anders, buitenland - en dus ook van die Vlaamse taal. Woody en V, uit Mechelen, zijn nog juist verstaanbaar, maar toch, gelukkig, de film is ondertiteld. We kennen allemaal de films van de grote merken, Mammut, North Face en Petzl Rock trip. Deze is anders, zo herkenbaar, hoe gewone klimmers (wel goeie) dromen van een grote route en het gewoon gaan doen. Alles zit er in, het puzzelen naar de juiste route, de opbouwende spanning, alles wat mis kan gaan: een verdwijnende autosleutel, dagenlang kamperen onder een zeiltje aan hun Vito busje onder voortdurende regen, maar ook het afscheid van vrouw en kinderen, de stress en het biertje en de lol met elkaar, die speciale vriendschapsband en alles doorspekt met dat heerlijke taaltje.

Emilio Comici, en de twee broers Dimai zijn de naamgevers dan deze route. In 1933 beklom Comici als eerste deze route. Uiteraard in een geheel andere stijl, nog met touwladdertjes hangend aan ingeslagen haken. Boorhaken waren onbekend. Echter wel in een zo recht mogelijke lijn omhoog. De route is 550 meter, 17 touwlengtes, moeilijkheid TD, een aantal passen vergelijkbaar met ‘onze’ 6c in de hal. Echter, dus nog steeds vrijwel zonder geboorde haken, alles met onbetrouwbare mephaken en vele verkleurde schlinges en touwtjes op de standplaatsen. ‘Das een ander paar mouwen’, zoals ze in België zeggen. Voeg daarbij een vage routebeschrijving als:

‘traverseer een aantal meter naar links tot onder een dakje en volg dan de meest rechtse barst tot de volgende hoek’.

De kans op verdwalen en jezelf dus vastklimmen is nogal aanwezig.

Woody en V lossen dit allemaal met humor op. Naast alle spanning die soms op hun gezicht te lezen is, vinden ze ook nog kans om te filmen met hun GoPro op de selfiestick – en ook om die niet te laten vallen – en zelfs voor fraaie beelden met de drone voor het grotere overzicht, de exposure, de diepte onder hen en de dimensies van de wand.

‘Kom op, klimmen, ik ben aan ’t filmen.’

Dit alles met temperaturen niet boven de nul graden in die noordwand en ook nog op tijd om met daglicht ongezekerd af te dalen aan de andere zijde van de berg. Abseilen, of ‘rapellen’, zoals Tom mij vertelde, na afloop met een gezellig pintje, is simpelweg onmogelijk.

Groot is de ontlading als ze de top bereiken. ‘Amai!’, handen schudden, ‘Amai sig, vollen bak geklommen, goe gedaan maat!’, lachen en ongelovig hoofdschudden, nogmaals ‘Amai!’ en ze vallen elkaar in de armen en weer ongelovig en trots lachen ze, deze Amici di Comici. Maar ze weten:

’T is pas gedaan, als ’t gedaan is, als ge beneden aan ’n pintje zit’.

Gerarddt