Dankwoordje bij het afscheid van voorzitter Robert Vink – NKBV Rivierenland

Dank beste Robert,
voor al die jaren voorzitterschap, hoeveel jaar eigenlijk? Zolang, dat geen Rivierenlander meer kan heugen, was er ooit een ander dan? Ieder geval, langer dan eigenlijk volgens de statuten was toegestaan. Maar daar had jij, eigenzinnig als je bent, maling aan. Je trok je eigen plan. Ledenvergadering? Dat kan korter, er werden records gebroken en na de vergadering hingen alle aanwezigen aan de klimwand, daar ging het immers om: klimmen! Zoals jij zei:
‘Always stick to the plan’.

Je deed het op jouw manier, je was geen kliminstructeur of ‘altijd in de bergen te vinden’. Dat vond je zelf weleens ietwat bijzonder wanneer je bijzat aan het landelijke voorzittersoverleg. Of tijdens de Vergaderingen van Afgevaardigden. Jij deed het anders, je had je eigen stijl.

Beroemd zijn de Nieuwjaar speeches die je afstak, geen detail uit het afgelopen jaar werd vergeten, steeds gemixt met een vooruitblik voor het nieuwe klimseizoen. Er in verpakt een boodschap, iets opvoedkundigs, dat had iets met jouw professie te maken. En vaker was je ‘een voorbeeld voor den jeugd’. Tijdens een barre Nieuwjaarswandeling met te hoog ijskoud water, de bruggen stonden onder, trok je je schoenen uit en stak doodgemoedereerd blootsvoets de ijzeren roosterbruggen over. En dat drie keer!

En zo klim je ook Robert, er zijn ooggetuigen die beweren dat jij net zolang een greeploze route in Sy probeerde te beklimmen dat het je nog lukte ook. Met ware doodsverachting kleefde je boven de laatste haak. Jouw motto:
‘I never quit’.

Ondanks dat je je voornam het nóóit meer te doen, ga je toch weer mee, na zoveel jaar een sentimental journey, terug naar de Steenbokhut. Het eerste klimweekend direct na jouw aftreden. Ook in de klimhal haal je elke avond alles uit de kast, na elke route kom je buiten adem hijgend beneden, je zál die ene nieuwe route toppen, een hogere moeilijkheidsgraat. Je doet jouw T-shirt eer aan, die met de tekst:
‘Old guys rule’.
Thanks dear Rob!

Dankwoordje bij het afscheid van secretaris Kees den Tuinder – NKBV rivierenland

Dank beste Kees,
morgenavond vertrekt weer een groep naar het klimweekend vanuit de aloude Steenbokhut.
Hoelang is het geleden, dat jij daar binnenviel, op een late vrijdagavond, met je zoon Stefan die jou had over gehaald om mee te gaan.

Dat was jouw eerste kennismaking met regio Rivierenland.
Ooit, in een grijs verleden werd je gevraagd of je er iets voor voelde secretaris te worden en je zei ja. Kees is iemand van de lange adem, Kees is een volhouder.
Je was heel lang secretaris.
Je maakte lange tijd het omslag van het regioblaadje Relais.
Je nam deel aan de Vergaderingen van Afgevaardigden.

De Barre Midwintertocht. De beruchte tocht in de Hoge Venen, altijd het laatste weekend in januari, twee dagen struinen door bos en veen met overnachting in het veld, tent niet toegestaan. Ongeacht de weersomstandigheden ging de tocht altijd door. Sneeuw vrijwel zeker gegarandeerd. De BMT, dat was Kees, hoe vaak ging jij eigenlijk mee?
Negen keer puzzelde jij zelf (samen met Aad) van te voren de te lopen route en zocht de geschikte bivakplek.

Je trad toe tot de GGE, Grosse Galenstock Express, dat is een vereniging zonder statuten, opgericht in 1993, allen NKBV leden, uit alle windstreken. Het is een hecht groepje vrienden met, net als jij Kees, één gezamenlijke passie, de liefde voor de bergen. Je beklom oa. de Sextener Rotwand, de Ruderhofspitze en de Dent de la Parrachée.
Noodgedwongen moest je stoppen, hoeveel je ook trainde en oefende en hardnekkig weigerde te accepteren dat sommige dingen niet meer konden. Kees is een volhouder.

De Nieuwjaarswandeling. Nog voordat die echt bestond ging jij al mee naar de Zwarte Keet in de Biesbosch. Alle keren dat we gingen als regio activiteit was jij erbij Kees. En altijd bakte jij volle pannen eieren met spek voor alle deelnemers.
Kees, je stopt nu als secretaris, jouw liefde voor de bergen blijft. De volgende trip van de GGE naar die bergen is al gepland, in september naar Zwitserland en jij gaat mee.

En dan nog dit, je klom ook ooit de Steenbokroute, daar zijn beelden van.
Vriend Kees, bedankt!